- Jasne, że kogoś widziałeś. - Nate wskazał pobliskie stoliki, przy których turyści spędzali pochmurne popołudnie. - Klientów. Jesteśmy w restauracji, Dane. - Wiem, miałem tylko takie dziwne uczucie. - Co widziałeś? - zapytała nerwowo Cindy. - Nic, to tylko takie uczucie. - Wszyscy mamy dziwne uczucia - zauważył Larry. - W końcu gdzieś tutaj grasuje morderca, a my o tym wiemy. ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Do siódmej zdążyli już zjeść i teraz siedzieli w milczeniu. Dane skontaktował się z Garym Hansenem i dowiedział się, że policji nie udało się jeszcze natrafić na żaden ślad Andy'ego Lathama. Z kolei od Hectora Hernandeza dowiedział się, że wszyscy zostaną przesłuchani jeszcze raz, gdyż Sheila nie jest już osobą zaginioną, a ofiarą morderstwa. Kelsey patrzyła na Dane'a. Podczas telefonicznej rozmowy z Hectorem miał ponury wyraz twarzy. Zdawała sobie sprawę, że mimo poszukiwań Lathama policjanci na pewno przesłuchają przede wszystkim jego jako osobę, która widziała Sheilę po raz ostatni. Cindy i Larry sporo wypili, Nate zachował wstrzemięźliwość, podobnie jak Dane i Kelsey. W ten naturalny sposób Nate zobowiązał się do pełnienia funkcji kierowcy. Siedzieli tak w „Sea Shanty", aż wreszcie spojrzeli po sobie i uznali, że czas się zbierać. Nate, Larry i Cindy zamierzali spędzić noc w bliźniaku. Mieli nadzieję, że intruz znów się pojawi i że 346 tym razem go schwytają. W tym celu Gary Hansen pozostawił tam policjanta. Uściskali się i wyszli, mając świadomość, że w końcu powinni się jednak trochę przespać. Podczas drogi do Zatoki Huraganów Dane milczał, Kelsey też nie miała ochoty na rozmowę. Pogoda się pogarszała. Niebo jeszcze bardziej pociemniało; gdy wysiedli z jeepa, poczuli silne podmuchy wiatru, jednak deszcz nie zaczął jeszcze padać. Dane ruszył w kierunku domu, potem skręcił. Kelsey myślała, że pójdzie na przystań, on jednak doszedł do skrawka plaży, na którym rano zobaczyła Nate'a. Podeszła. - Zawiodłem ją - powiedział po chwili. Choć Kelsey czuła to samo, zaprotestowała: - Nie zawiedliśmy jej. Byliśmy jej przyjaciółmi. Sami zresztą też mamy problemy, a jednak martwiliśmy się o nią. Ty jej nie zawiodłeś, Dane, w każdym razie nie bardziej niż ktokolwiek inny. Sheila żyła po swojemu i nikt nie mógł na to nic poradzić.