-Och, tak. Jestem zupełnie pewna, że to tu, panie Pinkey - powiedziała, nie patrząc na taksówkarza, mężczyznę w średnim wieku. -Wie pani, ten Blackthorne to niezbyt sympatyczny gość. -Skoro wszyscy zachowują się tak, jakby miał ich ugryźć, nie ma się czemu dziwić, nie uważa pan? - odpowiedziała pytaniem. Poczerwieniał odrobinę, a potem odwrócił wzrok w stronę domu. - Z powietrza się to nie wzięło - stwierdził, a potem wy ciągnął jej bagaż. Laura wysiadła i ruszyła za nim stromymi schodami. Wezwano ją niczym królewską poddaną. Została zatrudniona, żeby pomóc czteroletniej córce Richarda Blackthome'a przyzwyczaić się do życia w tym miejscu. Do życia z odludk iem. człowiekiem odciętym od świata. Och, to nie będzie łatwe. Od razu poczuła współczucie dla małej dziewczynki, która straciła matkę, a ojca dotąd nic znała. Laura przyjechała nieco wcześniej, żeby zapoznać się z otoczeniem przed przyjazdem dziecka. Pan Pinkey postawił torby na ziemi. Odwróciła się, żeby mu zapłacić i zobaczyła, że zapisuje coś na skrawku papieru. Gdy podawała mu pieniądze, on wręczył jej karteczkę. - To numer mojego telefonu. Gdyby pani potrzebowała się stąd wydostać albo coś innego, to proszę dzwonić. Ujął ją tym, choć ucieczka nie wydawała jej się konieczna. -To nie jest żaden potwór, panie Pinkey. -Owszem, jest. Ten zamek zbudował wiele lat temu pewien człowiek dla swojej narzeczonej. Chciała żyć jak księżniczka, więc on zrobił projekt i zbudował tę twierdzę. Każdy kamień przywiózł z lądu. Powiadają, że niektóre to aż z Anglii i z Irlandii. Ale dziewczyna zmarła, zanim skończył. Jakie to smutne, pomyślała, po czym przechyliła głowę na bok. - Zachowuje się pan, jakby to miejsce było obciążone klą twą albo nawiedzane przez duchy. Pinkey nic na to nie powiedział. Wpatrywał się tylko w szerokie, drewniane wrota, jakby było to wejście do jaskini smoka. Laura położyła rękę na chłodnej kołatce z brązu. Uśmiechnęła się do siebie. Kołatka miała kształt smoczej głowy. No, cóż, panie Blackthorne, jeśli chciał pan trzymać ludzi od siebie z daleka, to świetnie się panu udało, pomyślała. Zastukała do drzwi. Z domofonu po prawej stronie wejścia natychmiast rozległ się głos: - Już otwieram. Głos był głęboki, dość nieprzyjemny. Przeszył ją dreszcz. -Widzi pani? - zapytał Pinkey. - O to mi chodziło. -Bzdura - odpowiedziała stanowczo, popchnęła drzwi i weszła do środka. Mała lampa stojąca na rzeźbionym stoliku przy ścianie rzucała cienie. Laura znalazła włącznik światła. Hol zalała jasność. Stojący w progu Pinkey wzdrygnął się i cofnął o krok. - Zobaczy pani, że przyda się mój numer telefonu - powie dział, przeciągając z południowym akcentem głoski.